Силвиа Видал

„ Во маглата“ на Северниот Врв на Хуаскаран (Август/2008г.)

За Каталонката Силвиа Видал скоро секоја година слушавме за многу сериозни искачувања и немаме оправдување зошто до сега не успевавме да ви ја претставиме. Таа е експерт во качување на технички насоки и еве што е последно од нејзиниот репертоар:

Во средината на Август 2008г. заедно со Швајцарецот Јури Капис успеаја да стигнат на 500 метри од врвот на Северниот Врв на Хуаскаран (6655м) во Кордилерите во Перу – качувајќи по источната страна на планината. Тие поминале 18 дена на карпата и ја искачиле 970-метри високата насока „Entre Boires” (5.10c, A3, 80 степени). Видал известува дека качувањето се одвивало во тешки услови – магла (името на насоката е „Во маглата“), снег, опасност од лавини во пристапот, голем студ кој предизвикал мали проблеми со нивните раце, нозе и носови.  

Треба да се спомене дека Капис е почетник, кој само што почнал да качува со цепини и да користи јумари, но додека Видал солирала тој ја играл својата многу важна улога: влечење на опремата нагоре, чистење на должините од поставена опрема и секако правејќи и друштво на огромниот ѕид. Насоката поминува низ три карактеристични делови: прво по превисен терен (со тавани), потоа снег и мраз со стрмнина од 80 степени, а како за крај екстремно експонирана карпа со различен квалитет.

Симнувањето по таков терен секако било многу тешко и тие абзелувале два и пол дена. Видал верува дека ова е прво искачување по оваа страна на планината што секако и покрај не стигнувањето до врвот е многу вредно спортско достигнување.

Силвиа е долго на оваа сцена и специјалитет и се соло техничките искачувања. За себе вели дека продолжува да качува бидејќи ги сака планините, пејзажите, партнерите, патувањето, непознатото во експедициите.

„Стравот е најтешко нешто со што треба да се справиш бидејќи е толку универзален. Тој доаѓа од сомнежот, нервозата, осаменоста, премореноста... Се обидувам да ги прифатам сите овие работи, но за среќа скоро секогаш имам позитивни чувства инаку не би издржала...“

Запрашана како успева да го надмине тој страв во моментите кога е заглавена во својот висечки шатор поради невреме таа одговара: „Со мотивацијата“, а нејзиниот совет до младите алпинисти е: „Секогаш обидувајте се да го правите тоа што го чувствувате.“

Авантурата наречена „Животот е виолетов“

- Кулата Шиптон (Јули/ 2007г.)
Кога пристигнав во базниот камп на Шиптон сé уште немав идеа што ќе качувам. Имав две опции: да ја повторам насоката „Baltese Falcon“ или да почнам нешто ново на северо-источниот столб сé до „Ship of fools”. Се определив за втората опција бидејќи качувајќи сама тоа некако ми изгледаше како подобра и побезбедна за влечење на опремата.

Во Пакистан стигнав со тројца пријатели кои сакаат да качат нова насока десно од „Балтешки орел“, но еден од нив бил погоден од камен и решиле да се вратат дома. Тоа го дознав после моите 21 ден поминати на карпата, откако се вратив во базниот камп каде ме пречекаа готвачот, водачот и една порака и цртеж од пријателите. Бидејќи немав телефон или радиостаница со мене, тие немаа начин да ме известат дека заминуваат порано.

Кога пристигнавме во базниот камп заедно со пет носачи отидовме до највисоката точка која можевме да ја достигнеме без дерези и тука го поставивме мојот камп од каде во наредните осум дена ја носев целата и многу тешка опрема до под карпа и фиксирав јаже во должина од 200метри.

По еден ден одмор, со два големи ранци за влечење стигнав до третото сидриште каде го поставив мојот прв бивак. Од тогаш поминав 21 ден на карпата од кои врнеше снег во 12 дена. Тоа значи дека качував секој ден најмногу што можев, сé додека рацете и главата не ме принудеа да застанам. Поминав многу саати во мојот висечки шатор за време на деновите кога времето беше многу лошо и се обидував да замислам каква боја има животот и во тие моменти ми беше виолетов. Така дојде и името на насоката: „Животот е виолетов“. Зошто да не?

Абзелувањето беше многу тешко поради тешките ранци за влечење. Исто така имаше и некои пречки каде не можев да ги извлечам до следното сидриште. Јас имам само 47 килограми, а можеби и нешто помалку за време на качувањето.

Опремата: два огромни А5 ранци за влечење полни со опрема за качување, 50кг храна и вода, 280 метри фиксно јаже, динамичко јаже за водење и едно за влечење на опремата...

Живеев на ѕидот од 10-ти до 30-ти Јули, излезот е на околу 5300м, а 870-те метри од насоката се оценети како А4+, 6а.