Силвиа Видал

-18.11.2010г.

Науфраги

Ова лето (од 15-ти Август до 8-ми Септември) Силвиа Видал заврши ново големо соло искачување. Всушност читајќи за нејзе изминативе години, секогаш кога ќе се спомене нејзиното име само таа слика ја имаме – како качува сама на некоја голема карпа во период од неколку дена...

Каталонката овој пат беше во Индија каде во регионот Кинаур Кајлаш, во период од 25 дена ја искачи 1050 метри високата „Науфраги“ оценувајќи ја А4+/6а+. Информациите за карпата биле оскудни и таа поседувала само една фотографија и координати. Следејќи ги нив и покажувајќи ја фотографијата на локалното население – ја „открила“ карпата на јужната страна на Ралданг (5499м). Таму со помош на носачи го поставила базниот камп на 3800мнв. Во базниот камп поради обилни врнежи останала седум дена и никогаш не ја видела карпата карпата, а до подножјето и биле потребни уште два дена.  

Напредниот базен камп го поставила на 4430мнв, при што тој бил на висечка полица поради тоа што никаде наоколу немало рамен терен.

Од аспект на техничката тежина таа вели: „Техничките тежини А4 и А4+ беа обезбедени од релјефот кој го нудеше карпата, но на некои делови, каде не постоеше линија за екстремно техничко качување, борејќи се со моите принципи, од десетата должина нагоре, почнав да бушам дупки за да можам технички да качувам користејќи ги куките по мазната карпа. Не го направив ова за да ја зголемам техничката тежина – туку поради тоа што нема да можеше да продолжам нагоре. Тоа беше цената која морав да ја платам во оваа експедиција во која не знаев ништо претходно за областа и за карпата...“

Условите биле тешки - во вкупниот период од месец и пол кој го поминала околу и на планината, секој ден врнело, а во некој од локалните весници пишувало дека во споредба со други години, во тој период, оваа година паднало 156% повеќе дожд од вообичаено. Видал во еден момент додека се качувала со јумар ја изгубила свеста, а во друг пак почнала и да се симнува по некоја должина – со цел да се откаже од насоката... Таа како и секогаш до сега - со себе не носела никакво средство за комуникација со остатокот од светот – да се јави во случај на незгода, потреба од помош, совет, охрабрување...

Еве што вели Видал: „Еден ден додека качував со јумарот, изгубив свест поради хипотермија и голема влажност во воздухот. Исто така имав поделено оброци за 18 дена, а останав 25. Овие работи, а и лошата логистика беа причина поради која на неколку пати ми дојде мислата да се откажам. Во еден момент почнав и да се симнував по една должина, но тогаш видов дека не сакам да ја напуштам карпата. Бев премногу мотивирана за да се откажам и покрај ужасното време и тешката работа. Секогаш мислев дека времето ќе се смени, но тоа не се случи...“